24 Νοεμβρίου 1958 λίγο πριν βραδιάσει, ο Σάββας Ροτσίδης του Γεωργίου απο το χωριό Μάμμαρι περνά στο πάνθεον της αθανασίας. Πέφτει νεκρός από τα πυρά των Άγγλων στην περιοχή Σκουρή στο χωριό Αγρίδια.
Ο πατέρας του, στέκει αγέρωχος, ολόρθος, αλύγιστος. «Ο γιος μου εν επέθανε, εν ήρωας…», μονολογεί. Φτάνει στην Κυπερούντα για αναγνώριση…
Το σώμα του γιου του διάτρητο από σφαίρες… Το σώμα του γιου του λογχισμένο… Ένα ματοβαμμένο κορμί, γεμάτο πληγές από τη μανία του εχθρού…Αρνείται να τον παραλάβει… Θέλει να τον πάει στο χωριό ΓΑΜΠΡΟ… όπως έφυγε…
Γυρνά στο σπίτι, παίρνει τα καλά του ρούχα και με συνοδεία συγχωριανών πάει να φέρει τον ήρωά του… τον ήρωά μας…
Η ηρωομάνα άκλαφτη… όχι δε θα έδινε τούτη τη χαρά στον δυνάστη… Στέκει ορθή και περήφανη.
«Χαλάλι της πατρίδας»… δίπλα ο Γιώρκος της δήλωνε με μια υπερφυσική δύναμη «Σήμερα παντρεύκω τον γιο μου… Είμαι περήφανος! Πέθανε σαν ήρωας. Τιμή του και τιμή μας»
Αιωνία σου η μνήμη Σάββα Ροτσίδη.
ΑΘΑΝΑΤΟΣ
